|| श्री गजानन स्तोत्र ||

|| संतकंवी श्री दासगणूविरचित || ||श्रीगणेशाय नमः || हे सर्वाद्या सर्वशक्ती | हे जगदोद्वारा जगत्पति | साहय व्हावें सत्वरगति | या लेकराकारणें ||१|| जे जे काही ब्रम्हांडात | तें तें तुझें रुप सत्य | तुक्यापुढें नाहीं खचित | कोणाचीही प्रतिष्ठा ||२|| तूं निरंजन निराकार | तूंच अवधूत दिगंबर | साकाररुप सर्वेश्र्वर | विश्र्वनाथ तूंच की ||३|| जे जे काही म्हणावें | तें तें तुझे रुप बरवें | दासगणूस आतां पावे | हीच आहे याचना ||४|| तूंच काशी विश्र्वेश्वर | सोमनाथ बद्रीकेदार | महंकाल तेवि ओंकार | तूंच की रे त्र्यंबकेश्र्वरा ||५|| भीमाशंकरा मल्लिकार्जुन | नागनाथ पार्वतीरमण | श्रीघृणेश्वर म्हणून | वेरुळगांवी तूंच की ||६|| तूंच परळी वैजनाथ | निधीतटाला तूंच स्थित | रामेश्वर पार्वतीकांत | सर्व संकट निवारता ||७|| हे कृपार्णवा नारायणा| महाविष्णो आनंदधना | हे शेषशायी परिपूर्णा | नरहरि वामना रघुपते ||८|| तूं वृंदावनीं श्रीहरी | तूं पांडुरंग पंढरपुरीं | व्यंकटेश तूं गिरीवरीं | पुरीमाजीं जगन्नाथे ||९|| द्वारेसी नंदनंदन | नाम देती तुजकारण | जैसे भक्तांचें इच्छील मन | तैसे तुज ठरविती ||१०|| आता हे चंद्रभागातटविहारा | या गजाननस्तोत्रा साहय करा | हेंच मागें पसरुनि पदा | तुज विठठले दासगणू ||११|| गजानन जे स्वरुप कांही | तें तुक्याविण वेगळे नाही | दत्त भैरव मार्तड तेही | रुपें तुझीच अधोक्षजा ||१२|| या सर्व स्वरुपांकारण | आदरे मी करी वंदन | माझे त्रिताप करा हरण | हेंच आहे मागणे ||१३|| हें महालक्ष्मी कुलदेवते | कृपाकटाक्षें लेकरातें | पाही दासगणूतें | हीच तुजला प्रार्थना ||१४|| आतां श्रीशंकराचार्य गुरुवर | तेवी नाथ मच्छिंदर | निवृत्तीदास ज्ञानेश्वर | समर्थ सज्जनगडीचे ||१५|| हे तुकारामा महासंता | तुजलागी दंडवता | करितों होई मला त्राता | नाहीं ऐसे म्हणूं नका ||१६|| हे शिडी।कर बाबासाई | लेकरांसाठी धांव घेई | वामनशास्त्री माझे आई | माझी उपेक्षा करुं नका ||१७|| हे शेगांवीच्या गजानना | महासंत्ता आनंदघना | तुला येऊं दे काहीं करुणा | या अजाण दासगणुची ||१८|| तुम्हां सर्वा प्रार्थून | स्तोत्र करितो हे लेखन | माक्या चित्तीं म्हणून | वास आपण करावा ||१९|| जे जे तुम्ही वदवाल कांही | तेंच लिहीन कागदीं पाहीं | स्वतंत्रता मलजा नाही | मी पोषणा तुमचना असें ||२०|| माघमांसीं सप्तमीस | वद्यपक्षीं शेगांवात | तुम्ही प्रगटला पुण्यपुरुष | पंथाचिया माझारी ||२१|| उष्टया पत्रावळी शोधन | तुम्ही केल्या म्हणून | मिळालें की नामभिमान | पिसा पिसा ऐसें तुम्हा ||२२|| उगी न वाढावी महती | म्हणून ऐसी केली कृती | तुम्ही साच गुरुमूर्ती | लपून बसाया कारणे ||२३|| परि विचारवंत जे ज्ञानी | तें तुम्हालागी पाहुनी | भ्रमा हातफळी देऊनी | पाय तुमचे वंदितात ||२४|| बंकटलाल दामोदर | हे दोघे चतुर नर | भ्रमातें सारुन दूर | शरण आले तुम्हांला ||२५|| बंकटलालाचें सदनास | तुम्ही राहिला कांही दिवस | तेथे जानराव देशमुखास | मरत असतां वांचविले ||२६|| केवळ पाजुनियां तिर्था | आपुल्या पदींचे समर्था | तुजलागी दंडवता | असो आमुचा बरचेवर ||२७|| तुझीया लिलानिधीचा | नच लागे पार साचा | टिटवींने सागाराचा अंत कसा घेववेल ? ||२८|| पितांबरा देऊनी भोपळा | नाल्यास तुम्ही पाठविला | जल तें हो आणविण्यांला | तहान लागली म्हणून ||२९|| पितांबरासी बजाविलें | ओंजळीनें पाणी भले | न पाहिजेतुंवा भरले | या माझिया भोपळयांत ||३०|| जलांत तुंबा बुडवावा | जलें पूर्ण भरुन घ्यावा | आणि तोच मला आणून द्यावा | यांत अंतर करुं नको ||३१|| तुंबा बुडेल ऐंसे पाणी | नव्हते नाल्यालागुनी | विश्र्वास ठेवलोनिया वचनीं | ऐसे केलें पितांबरे ||३२|| नाल्याचिया जलास | तुंबा तो लावितां सरसी | आपोआप त्या ठायासी | भव्य खांच पडली की ||३३|| तुंबा त्यांत भरत आला | ऐशी तुझी अगाध लिला | ती साच वर्णण्याला | शेषही थकेल वाटते ||३४|| सोमवारी प्रदोषांसी | बंकटलालच्या सदनरासी | भाविकां आपण व्योमकेशी | दिसतसां महाराजा ||३५|| यात नवल ना तिळभर | कां की तूंच शंकर रमावर | हे जेवढे चराचर | तेवढे तुम्हींच आहात की ||३६|| तुझे स्वरुप यथातथ्य | मानवासी नाहीं कळत | म्हणून पडती भ्रमांत | मायावधहोऊनी ||३७|| प्रातः कालाचे वेळीं | संपली होती दिवासही | जानकीराम देईना मुळीं | विस्तव तुमच्या चिलमिस ||३८|| जानकीराम सोनार बागेसरीचा वैश्र्वानर | द्यावयासी कुरकुर | करुं लागला असे की ||३९|| तें अंतज्ञानी जाणून | कौतुक दाविले करुन | चिलीम विस्तवांवाचून | पेटूनिया दाविली ||४०|| सोनार विस्तव देण्यांला | नाहीं ऐसे वदला| म्हणूनिया येता झाला | राग भगवंताकारणें ||४१|| चिंचवणे ते सोनाराचें | नासलें अक्षय तृतीयेचें | प्राणघातक किंडयांचे | झालें त्यांत साम्राज्य ||४२|| अवघे टकमका पाहती | नाका पदर लाविती | एकमेकां सांगती | हें चिंचवणे खाऊ नका ||४३|| मग जानकीराम म्हणाला | साधूस वितव ना दिला | त्याचा हा प्रत्यय आला | धन्य धन्य हा गजानन ||४४|| मग तात्काळ उठून वेगेंसी | आला बंकटलाल सदनासी | हकीकत बंकटलालासी | सर्व केली निवेदन ||४५|| बंकटलालाचे वशिल्यानें | चरण धरिलें सोनारानें | अनन्यभाव भक्तींने | गजाननाचे तेधवां ||४६|| गुरुराया अंतर | मऊ आपले साचार | तेंच का हो केले कठारे | मजविषयी समर्था ||४७|| आतां या चिचवण्यासी | हात लावा पुण्यराशी | त्याविण मी सदनासी | न जाय येथून ||४८|| ऐसी त्याच एकुण गिरा | चिंचवण्यासी लाविले करा | चिंचवणी तेच झारा झरा | अमृताचा विबुधहो ||४९|| यापरी जानकीराम शरण आला | अखेर आपुल्या पदाला | मुकीनचंदु कृतार्थ केला | खाऊन दोन कानवले ||५०|| माधव नामें चिंचोलीचा | ब्राम्हाण एक होता साचा | त्यास बोध अध्यात्माचा | तुम्हीच एक केलात ||५१|| भ्रांती त्याची उठविली | प्रपंच माया तोडिली | मोक्ष पर्वणी लाधली | तया माधवाकारणें ||५२|| ऐसें आपुलें महिमान | श्रेष्ठ आहे सर्वाहून | पदरी असल्या विपुल पुण्य | पाय तुझे सांपडती ||५३|| वसंत पूजेकारण | घनपाठी ब्राम्हाण | आणविलेत आपण | ऐन वेळीं तेधवा ||५४|| बंकटलालें आपणासी | नेले खावया मक्यासी | आपुलिया मळयासी | आत आग्रह करुनी ||५५|| मोहळें होती मळयांत | मधमाशांची भव्य सत्य | तीं पेटविता आगटीप्रत | उठती झालीं निजलीलें ||५६|| मधमाशांसी पाहून | लोक करिती पलायन | भय जिवाचें दारुण | आहे की प्रत्येकाला ||५७|| तुम्ही मात्र निर्धास्त बैसता झाला मळयांत | मधमाशा अतोनांत | बसल्या तुमच्या अंगावरी ||५८|| लोक दुरुन पाहती | परी न कोणाची होय छाती | तुम्हां सोडवाया गुरुमूर्ती | मधमाशांच्या त्रासांतून ||५९|| बंकटलाल दु;खी झाला | पाहून त्या माशाला | त्यांनी मात्र थोड केला | प्रयत्न तुम्हां सोडविण्यांचा ||६०|| कांही वेळ गेल्यावरी | तुम्हीच आज्ञ केली खरी | मधमाशांस जाया दुरी | तें अवघ्यांनी पाहिलें ||६१|| आपुल्या आज्ञेनुसार | मधमाशांस झाल्या दुर | बंकट म्हणे सोनार| आणवितों कांटे काढावया ||६२|| कां की मधमाशांचे काटे | रुतले असतील मोठें | ते लपून बसती बेटे | स्वामी अवघ्या शरीरांत ||६३|| म्हणून ते काढावया | सोना आणवितो ये ठायां | आपण म्हणालात वाया | हा त्रास घेऊं नका ||६४|| योगशास्त्र येतें मला | मी योगबलें कांटयाला | बाहेर काढितो त्याजला | सोना कशास पाहिजे ? ||६५|| ऐसें बदून कुंभक केला | तेधवा की आपण भला | तेणें बाहेर काटयाला | पडणें अवश्यक झाले की ||६६|| हे कौतुक सवा्रनी | पाहिले त्या ठिकाणी | जो तो मनुष्य जोडी पाणी | स्वामी आपणांकारणे ||६७|| आपण म्हणाला त्यावर | हे जीवांनो, घटकाभर | बैसा या वृक्षावर | आतां कोणास चावूं नका ||६८|| संकल्प बंकटलालचा | पूर्ण करणें आहे साचा | सोहळा मका सेवण्यांचा | निर्विघ्न त्याचा होऊं द्या ||६९|| पहा माशा उठतां क्षणी | तुम्ही गेलांत पळूनी | संकट येतां नाही कोणही | तारिता हे ध्यांनी धरा ||७०|| लाडू, पेढे खावयास | लोक जमती विशेष | परी साहय संकटास | कोणीही करीना ||७१|| हे तत्व ध्यानी धरा | ईश्र्वरासी आपुला करा | म्हणजे सफल होय खरा | तुमचा की संसार ||७२|| ऐसा उपदेश भक्ताप्रती | साच केलात गुरुमूर्ति | एक्या मुखें करुं किंती | मी आपुलें वर्णन ||७३|| कृष्णाजीचें मळयांत | दांभिक गोसावी आले बहुत | जे होते सांग्रत | शुष्क वेदांत जगाला ||७४|| त्या गोसाव्यांचा ब्रहागिरी | महंत आणिला वाटेकरी | जो जळत्या पलंगावंरी | तुम्हांजवळ ना बैसला ||७५|| चहूंकडून होता पेटला | तो अग्नी आपण शांत केला | तेणें त्या ब्रम्हागिरीला | कौतुक आत वाटले ||७६|| सर्व आभमान सोडून | आपणां तो आला शरण | अग्नीचें ते अग्नीपण | चांदण्यापरी केले तुम्ही ||७७|| टाकळीकर हरीदासाचा | घोडा आज्ञेंत वागला | तो सर्वानी पाहिला अशक्य कांही आपणाला | नाही उरलें जगात ||७९|| आडगांव आकोली गांवात | कावळे शिरता भंडा-यात | आपण पळविले क्षणांत | आज्ञा त्यासी करुन ||८०|| अजूनपर्यत त्या ठायी | कावळा ये ना एकही | संत जे वदतील कांही | खोटे होय कोठून ? ||८१|| प्रखर असुनी उन्हाळा | निर्जनशा काननाला | ऐन दुपारचे समायाला | कौतुक केले आभनव ||८२|| अकोलीच्या रानांत | सर्व्हे नंबर बावन्नात | एका शुष्क गर्दाडाप्रत | बनविली तुम्ही पुष्करिणी ||८३|| भक्त आपुला पितांबर | कृपा होती त्याचेवर | तयाचाही आधकार | थोर आपण बनविला ||८४|| ज्यातीप्रत मिळाल्या ज्योत | भेद काही न तेथे उरत | खराच पितांबर पुण्यवंत साक्षात्कारी जाहला ||८५|| वठलेल्या आंब्याला | त्यांनी आणविला पाला | कोंडोली ग्रामाला | हे कृत्य झाले की ||८६|| भीमा अमरजा संगमासी | क्षेत्र गाणगापुरासी | पर्णे फुटलीं टोणप्यासी | नरसिंह सरस्वती कृपेने ||८७|| तेंच कृत्य कोंडोलीतें | करविले पितांबरा हातें | आपणची गुरुमर्ते | हे स्वामी समर्था ||८८|| वद्य पक्षांत माघमासी | सोमवतीच्या पर्वासी | क्षेत्र ओंकारेश्ररासी | गेले असतां भक्त तुमचे ||८९|| तेथें महानदी नर्मदेंत | नौका फुटली अकस्मात | पाणी येऊ लागले आंत | नाव बुडूं लागली ||९०|| त्या नौकेंत आपण होतां | म्हणून नर्मदा लाबी हातां | फुटलेल्या ठायी तत्वतां | ऐसा प्रभाव आपुला हो ||९१|| नौका कांठास लाविली | नर्मदेने आणून भली | आपणां बदूंन गुप्त झाली | हें बहुतांनी पाहिलें ||९२|| त्र्यंबक पुत्र कवराचा | आपुला भक्त होता साचा | जो अभ्यास वैद्यकीचा | हैद्राबादी करीत असे ||९३|| त्याची कांदा भाकर| जैसा द्वादकाधीश भगवान | कौरवांचे पक्वान्न सांडूनिया भक्षण | करी विदुर कण्यांचे ||९५|| तैसेंच आपण केलें | कवराचें अन्न भक्षिलें | ख-या भक्तीचें भुकेले | आपण आहा महाराजा ||९६|| सवळदचा गंगाभारती | तया फुटली रक्तीपिती | तो त्रासून जिवाप्रती | आला असतां आपणाकडे ||९७|| लोक अवघे तिटकारा करुं लागलें त्याचा खरा | कोणी न देती त्यास थारा | रोगभय करुन ||९८|| त्या गंगाभारतीस | येऊं न देती दर्शनास | कोणी आपल्या शेगांवास | ऐसी स्थिती जाहली ||९९|| लोक म्हणती तयाप्रत | मिसळू नकोस लोकांत | त्रास न द्यावा यत्किंचित | तूं समर्थाकारणें ||१००|| तो गोसावी एकें दिवशी | आला आपुल्या दर्शनासी | डोई ठेवतां पायांसी | मारिले आपण तयाला ||१|| थोबाड झोडिलें दोन्ही हातें | लाथ मारुन कमरेतें | उलथून पाडिला रस्त्याते | थुंकून त्याच्या अंगावरी ||२|| बेडका पउतां अंगावर | गंगाभारती हर्षला फार | म्हणे आतां होईल दूर | व्याधी माझी नि;संशय ||३|| जो बेडका होता पडला | तोच त्याने मलम केला | अवघ्या अंगास लाविला | चोळचोळूनी निज हातें ||४|| ऐशा रीती सेवा करीत | राहिला गोसावी शेगांवात | तयाच्या महारोगाप्रत | आपण की हो निवटिलें ||५|| तुमच्या कृपेचिया पुढें | औषध काय बापुडे | अमृत तेंही फिके पडे | ऐसा महिमा अगाध ||६|| कोणतेंही संकट जरी | येऊन पडलें भक्तांवरी | ते निजकृपेने करीतां दुरी | आपण साच दयाळा ||७|| संकटीं खंडू पाटलाप्रत | आपण देऊन कृपेचा हात | न्यायाधिशाचे कचेरींत | निर्दोष त्यासी सोडिलें ||८|| बाळकृष्ण रामदासी | होता बाळापूर ग्रामासी | त्या माघ वद्य नवमिसी | समर्थदर्शन घडविलें ||९|| घटकेत दिसावा गजानन | घटकेंत सूर्याजीपंत | नंदन घटकेत भजन ते गणगण | घटकेंत जयजय रघुवरी असे ||११०|| तेणें बाळकृष्ण घोटाळला | अखेर ओळखून आपणाला | समर्थ म्हणूनी नमस्कार केला | काय लिला वानूं ती ||११|| संत आधकारें समान मुळीं | न तै आधक न्यून | जैसें भक्तांचे इच्छी मन | तैशी यपें दिसती तया ||१२|| गणेशदादा खपर्डे | उमरावतीचे गुहस्थबडे | कुपादृष्टीने त्यांकडे | पाहिले आपण सर्वदा ||१३|| या खापडर्याला व-हाड प्रांती | अनभिषिक्त राजा बोलती | राष्ट्रोद्वाराची तळमळ ती | होती खापडर्याकारणे ||१४|| कोठे न आले अपयश त्याला | हा तुमच्या कृपेचा महिमा झाला | बाळ गंगाधर टिळकाला | तुम्हीच कृपा केलीत ||१५|| भगवंताने अर्जुनाला | भगवद्रीतेचा उपेदश केला | ज्य गीतेने जगाला | थक्क करुन सोडीले ||१६|| पार्थ देवाचा भक्त जरी | राहिला वनवासाभीतरी | बारा वर्षे कांतारी | ऐसें भागवत सांगते ||१७|| भवंताचा वशिला | प्रत्यक्ष असून अर्जुनाला | वनवास तो नाही चुकला | तैसेच झालें टिळकांचे ||१८|| संतकृपा असून | शिक्षा झाली दारुण ब्रम्हादेशी नेऊन | मंडाल्याशीं ठेवीले त्या ||१९|| श्रोते त्याच मंडाल्यांत | गितारहस्य केला ग्रंथ | जो आबालवृद्वांप्रत | मान्य झाला सारखा ||१२०|| कोल्हळकराहातें भला | आपण होता पाठविला | भाकरीच्या प्रसादाला मुंबईत टिकाकारणें ||२१|| फळ हे त्या प्रसादाचें | गीतारहस्य होय साचें | भाष्यकार गीतेचे हे | सहावे झाले की ||२२|| पहिले शंकराचार्य गुरुवर | दुसरे रामानुजाचार्य | थोर मध्व | वल्लथ त्यानंतर भाष्यकार जाहले ||२३|| पांचवी ज्ञानेश्वर माऊली | भावार्थदीपिका टिका केली | जी मस्ती धारण केली | अवघ्या मुमुक्षु जनांनी ||२४|| ज्ञानेश्र्वरा नंतर | एक दोन टीकाकार | झाले परी ना आली सर | त्यांना ज्ञानेश्वर माऊलीची ||२५|| वामनाची यथार्थदीपिका | तैसाच गीतार्णव देखा | हेहीं ग्रंथ भाविका | काही अंशें पटले की ||२६|| गीतेचा अर्थ कर्मपर | लावी बाळ गंगाधर | त्या टिळकांचा आधकार | बानाया मी समर्थ नसे ||२७|| मागील टिका समयानुसार | अवतरल्या या भूमीवर | तैसाच आहे प्रकार | या गीतारहस्याचा ||२८|| तया लोकमान्य टिकांवरी | आपण कृपा केली खरी | म्हणून तयाचा झाला करी | गीतारहस्य महागं्रथ ||२९|| खामगांवी डॉक्टर कवरा | तीर्थ आणि अंगारा | आपण नेऊन दिलांत खरा | ब्राम्हाणाच्या वेषाने ||१३०|| ज्यायोगे व्याधी त्याीच | समुळ हरण झाली साची | तुम्ही काळजी भक्तांची | अहोरात्र बहातसां ||३१|| कन्या हळदी माळयाची | बायजा नामे मुंडगांवची | ही तुमच्या कृपे जनीची | समता पावती झालीसे ||३२|| वरदहस्त बायजाशिरीं | तुम्ही ठेवितां निर्धारी | तीही झाली आधकारी | केवळ तुमच्या कृपेने ||३३|| मुंडगांवच्या पुंडलिकाला | होता जरी प्लेग झाला | तो येता दर्शनाला | व्याधी दुर्धर हरिली तुम्ही ||३४|| सद्वक्ता बापुन्याप्रती | तुम्ही भेटविला रुक्मणीपती | नाहीं अशक्य कोणती | आपणांकारणे ||३५|| एके वेळी आपणाला | गोपाळ बुटी घेऊन गेला | भोसल्याच्या नागपूरला | अती आग्रह करुन ||३६|| गोपाळ बुटी श्रीमंत भारी | हजारों पंक्ती त्यांचे घरीं | उठूं लागल्या बरचेवरी | केवळ आपल्या प्रीत्यर्थ ||३७|| इकडे शेगांव सुने पडले | प्रतवतू दिसूं लागले | मुखी तेज नाही उरले | मुळींच पाटील मंडळीच्या ||३८|| शेगांवीचे पुष्कळ जन | आले नागपुरा जाऊन | परी न झालें दर्शन | समर्थाचे कोणाला ||३९|| चौक्या पहारे सभोंवार | कडेकोट होते फार | समर्थाच्या पायांवर | शीर ठेवणे मुष्कील झालें ||१४०|| नागपूराहून आपणाला | आणण्या हरी पाटील निघाला | दहा पांच संगतीला | भक्त घेऊन शेगांवचे ||४१|| आला सिताबर्डीसी | गोपाळ बुटीच्या सदनासी | तो तेथे दारापाशीं | शिपाई पाहिले दोन चार ||४२|| शिपायांनी पाटलाल | जरी होता अळकाव केला | परी तो न त्यांनी जुमानिला बळकळ होता म्हणून ||४३|| हरी पाटील शिरला आंत | गडबड झाली तेथ बहुत | तुम्ही धावून त्याचा हात | ण्रीिलरत की न्रमरले ||४४|| जैसे वासरासी पाहाता | गाय धावे पुण्यवंता | तैसेच तुम्ही समर्था | केलेंत घरी त्रुटीच्या ||४५|| गोपाळ बुटी धांवत आले | हरी पाटला विनविते झाले | पाआल मागणे ऐकले | पाहिजे तुम्ही थोडेसं ||४६|| भोजनोत्तर समर्थाला | जा घेऊन शेगांवाला | तो आहे भक्तीस विकला | शेगांवकरांच्या नि;संशय ||४७|| सर्वाचे झाल्या भोजन | आपण निघाला तेथून | आशीर्वाद तो देऊन | गोपाळ बुटीच्या कुटुंबाला ||४८|| त्या पाटील हरीवरी कृपा आपुली | अत्यंत खरी श्रीकल्याणस्वामीपरी | सेवेस महानिधान | जोडले ऐसे वाटतसे ||१५०|| धार कल्याणचे रंगनाथ | आले तुम्हां भेटण्याप्रत | गुरुराया या शेगांवात | शेगांवचे भाग्य मोठे ||५१|| श्रीवासुदेवानंद सरस्वती | जे प्रत्यक्ष दत्तमूर्ति | ऐशा जगमान्य विभूति | आल्या आपल्या दर्शना ||५२|| जरी आपण देह ठेविला | तरी पावतसा भाविकाला | याचा अनुभव रतनसाला| आला आहे दयानिधे ||५३|| रामचंद्र कृष्णाजी पाटील | भक्त तुमचा प्रेमळ | त्याची तुम्ही पुरविली आळ | गोसाव्याच्या रुपाने ||५४|| तैसचे बोरीबंदरावरी | जांजळ जो कां लक्ष्मण हरी | त्याला भेट दिली खरी | परमहंसरुपानें ||५५|| तुमच्या लिलेच्या तो पार | कोणा न लागे तिळभर | मुंगी मेरुमांदार | आक्रमण कैशी करी ||५६|| टिटवीच्याने सागर | शोषवेल का साचार | दासगणू हा लाचार | आहे सर्व बाजूने ||५७|| आपुली वर्णण्या लिला | महाकवीच पाहिजे झाला | मजसारख्या घुंगुरडयाला | ते साधणे कठीण ||५८|| परी मान पावेल भूमिवरी | सहावास या कस्तुरीच्या ||१६०|| माझें भाग्य धन्य धन्य | म्हणून तुमचे पाहिले चरण | आतां न द्यावे लोटून | परत दासगणूला ||६१|| सर्वदा सांभाळ माझा करा | दैन्यदुःखातें निवारा | भेटवा मशी सारंगधरा | भक्त बापुन्याच्यापरी ||६२|| आपल्या कृपेकरुन | सानंद राहो सदा मन | सर्वदा घडो हरिस्मरण | तैसीच संगत सज्जनांची ||६३|| अव्याहत वारी पंढरीची | मम करे व्हावी साची | आवड सगुण भक्तीची | चित्ता ठायी असू द्या ||६४|| अंत घडो गोदातीरीं यावीण आशा नाही दुसरी | स्मृती राहो जागृत खरी | भजन हरीचें करावया ||६५|| भजन करितां मोक्ष घडो | देह गोदातीरी पडो | सद्वत्कांसी स्नेह जडो | दासगणूचा सर्वदा ||६६|| मागितले तें मला द्यावे | तैसे लोकांचेही पुरवावे | आर्त गुरुवरा मनोभावे | जे या स्तोत्रा पठतील ||६७|| या स्तोत्राचा पाठ जेथ | भाव होईल तेथ तेथ | तेथे न राहो कदा दुरित | इतुलेही दयाळा ||६८|| स्तोत्रपठाकां उत्तम गती | तैशी सतती संपत्ती | धर्मवासना त्याच्या चित्तीं | ठेवा जागृत निरंतर ||६९|| भूतबाधा भाभानामती | व्हावी न स्तोत्रपठकांप्रती | लौकिंक त्याचा भूवरती | उत्तरोत्तर वाढवावा ||१७०|| हे स्तोत्र ना अमृत | होईल अवघ्या भाविकांप्रत | येईल त्याची प्रचीत | सद्वाव तो ठेविल्या ||७१|| मोठयानें करुन गर्जना | बहावें साधू गजानन | शेगांवचा योगीराणा | सर्वदा पावो तुम्हाते ||७२|| सद्गुरुने चित्तास | पहा माक्या करुन वास | बोलविले या स्तोत्रास | तुमच्या हिताकारणे ||७३|| याते असत्य मानल्या | सुखाचा तो होईल नाश | भोगीत रहाल संकटास | वरचेवर अभक्तीने ||७४|| अभक्ती ती दूर करा | गजाननासी मुळीं न विसरा | त्याच्या चरणी भाव धरा | म्हणजे जन्म सफल होई ||७५|| स्तोत्रपठकांची आपदा | निमेल की सर्वदा | दृढ चित्तीं धरा पदां | गजानन साधूच्या ||७६|| वाचे म्हणता गजानन | व्याधी जातील पळून | जैसे व्याघ्रा पाहून | कोल्हें लांडगे पळती की ||७७|| स्तोत्रपठका भूमीवरी | कोणी न राहील पहा वैरी | अखेर मोक्ष त्याच्या करी | येईल की नि:संशय ||७८|| शके अठराशें अडुसष्टांत | श्रीक्षेत्र शेगांवात | समाधीपुढे मंडपांत | रचियेलें स्तोत्र पहा ||७९|| फाल्गून वद्य एकादशी | मंगळवार होता त्या दिवशीं | स्तोत्र गेले कळसासी | गजाननाच्या कृपेने ||१८०|| शांति शांति त्रिवार शांति | असो या स्तोत्राप्रती | स्वामी गजानन गुरुमुर्ती | आठवा म्हणे दासगणू ||१८१|| || श्रीहरिहार्पणमस्तु || शुभं भवतु || || इति श्रीसंत गजानन प्रार्थना स्तोत्र समाप्त || via Buldhana